6ος αιώνας: Οικοδομείται είτε από τον Ιουστινιανό Α΄ (527-565) στο ιδιωτικό του ανάκτορο του Ορμίσδα είτε από το διάδοχό του Ιουστίνο Β΄ (565-578) νότια του κωνσταντίνειου τμήματος του Μεγάλου Παλατιού. Διακοσμείται από τον Τιβέριο (578-582)
7ος αιώνας: Συνδέεται με το κωνσταντίνειο τμήμα του Μεγάλου Παλατιού από τις αίθουσες του Λαυσιακού και του Ιουστινιανού, οι οποίες χτίστηκαν από τον Ιουστινιανό Β΄ κατά τη διάρκεια της πρώτης του βασιλείας (685-695)
8ος-12ος αιώνας: Διακοσμείται από το Μιχαήλ Γ΄ (842-867). Χρησιμοποιήθηκε ως η κύρια αίθουσα ακροάσεων και δείπνων του Μεγάλου Παλατιού και του ανακτόρου του Βουκολεόντος (αυτό το τελευταίο δημιουργήθηκε από το Νικηφόρο Β΄ Φωκά τον ύστερο 10ο αιώνα με την οχύρωση του νότιου τμήματος του Μεγάλου Παλατιού). Από τον ύστερο 11ο αιώνα και εξής οι αυτοκράτορες, ωστόσο, προτιμούν το ανάκτορο των Βλαχερνών
Λατινική Αυτοκρατορία και Ύστερη Βυζαντινή περίοδος (1204-1453): Το ανάκτορο του Βουκολέοντος και ο Χρυσοτρίκλινος χρησιμεύουν ως τόπος κατοικίας των Λατίνων αυτοκρατόρων (1204-1261). Μετά τη βυζαντινή ανακατάληψη της Κωνσταντινούπολης το 1261, ο αυτοκράτορας Μιχαήλ Η΄ Παλαιολόγος (1259-1282) ζει στο ανάκτορο του Βουκολεόντος (και πιθανώς χρησιμοποιεί το Χρυσοτρίκλινο) κάποιο χρονικό διάστημα πριν από την ανακαίνιση του παλατιού των Βλαχερνών. Από τον ύστερο 13ο αιώνα και εξής, οι αυτοκράτορες σπάνια επισκέπτονται το Βουκολεόντα και τα εκεί κτήρια αρχίζουν να καταρρέουν. Ο Χρυσοτρίκλινος αναφέρεται τελευταία φορά το έτος 1308. Ωστόσο, τα ερείπια του ανακτόρου ήταν ακόμη εντυπωσιακά και αποτέλεσαν αντικείμενο θαυμασμού για τους Ρώσους προσκυνητές και τους Δυτικοευρωπαίους το 14ο και 15ο αιώνα